petame.gr

Και ενώ παραθέριζα στην Αίγινα, με το ανεμόπτερο μου να έχει παραδώσει πνεύμα και να είναι υπό επισκευή ( Οι επισκευες του ανεμοπτέρου εδώ
), αποφάσισα να προβώ σε αγορά ενός θερμικού εκπαιδευτικού μιας που τα παιδιά στο νησί πετάνε μόνο θερμικά.

Oπότε το Super Frontier 40 της World Models νέο του κουτιού αλλά παλιά παραγωγή... έγινε το νέο μου απόκτημα...



Οπότε ήταν ευκαιρία να αξιοποιούσα μια από τις 2 μηχανές που είχα αγοράσει προσφορά στο διαδίκτυο (OS MAX .46 SF & OS MAX .46 FX) και να μπω στον κόσμο των θερμικών...

Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να παρουσιάσω την κατασκευή ενός κιτ trainer `M`.

Ωστόσο θα αναφέρω ότι γίνανε κάποιες μετατροπές για να μπορεί το μοντέλο να προσγειωθεί στον μικρό χωματένιο διάδρομο της Πέρδικας που είναι λίγο μικρότερος από γήπεδο μπάσκετ σε διαστάσεις.

Βασικό ήταν να ελαττωθεί το βάρος για να έρχεται στην προσγείωση κάτω πιο αργά ελλείψει διαδρόμου. Το ντεπόζιτο ήταν κτήνος και για αυτό το λόγο αντικαταστάθηκε με ένα μικρότερο που ήταν το μισό περίπου, ίσα ίσα να βγάζει κάπου στο 10λεπτο πέταγμα. Μετά 2-3 ξύλαράκια δεν μπήκαν όπως επίσης δεν μπήκε το σύρμα που έδενε στον μπροστινό τροχό και αυτό γιατί αφενός γλιτώσαμε βάρος αλλα...

και επειδή το μοντέλο δεν έγινε τρικυκλο. Το μοντέλο έγινε tail dragger και αυτό γιατί αν έμπαιναν τα σύρματα-ρόδες για το τρίκυκλο αν στην προσγείωση έβρισκε σε μια πέτρα θα ξήλωνε τα πάντα στην άτρακτο. Λογικά θα αναρωτηθεί κανείς.. και ποια η διαφορά με το να έχει τις 2 ρόδες μπροστά, δεν θα τα ξήλωνε?

Μα φυσικά δεν κολλήθηκαν πάνω στο μοντέλο. Αντίθετα έκανα αυτή την κατασκευή ενώνοντας 2 4άρια κόντρα πλακέ (μόνο 4άρι είχα) με κόλλα πολυουρεθάνης έτσι ώστε να γίνουν ένα ενιαίο σώμα στο σχήμα της ατράκτου και να τοποθετηθεί κάτω από το σημείο που δένουν στις καβίλιες με λάστιχο τα φτερά.




Από την πάνω πλευρά που ήταν τα κεφάλια από τις βίδες επειδή θα έβρισκα πάνω στο μονοκότ και τελικά μάλλον θα το έσκιζαν δούλεψα με το dremel και τις έκανα να μπαίνουν τελείως μέσα στο κόντρα πλακέ.



Οπότε η βάση που έκανα θα έδενε πάνω στις καβίλιες όπως δένουν και τα φτερά. Σε περίπτωση που στην προσγείωση βρει ζόρια θα γυρίσει όλο το σύστημα τούμπα και απλά το μοντέλο θα συρθεί τελικώς χωρίς να ξυλωθεί τίποτα στο μοντέλο. Άντε να σκίσουμε κανά καλσόν -μονοκότ. :oo

Και επίσης το αλουμίνιο που μπήκε ήταν κατά πολύ πιο ελαφρύ από το σύστημα του τρικύκλου... άρα ακόμα λιγότερο βάρος..

Ο πίσω τροχός που υπάρχει στα taildragger πολύ απλά δεν μπήκε για να μην βαραίνει το μοντέλο με φρουφρου και αρώματα μιας που και θα το έκανε πιο βαρύ αλλά δεν θα είχε και νοήμα για τον συγκεκριμένο διάδρομο που θα πέταγε.

Αντί του συστήματος του πίσω τροχού μπήκε ένα αλουμινένιο σύρμα πανάλαφρο αντί ρόδας. Έκανα με την πένσα ένα μικρό κύκλο στο σύρμα και περνώντας μια ξυλόβιδα στην τρύπα όλο μαζί το βίδωσα πάνω στο κόντρα πλακέ της ουράς. Το σύρμα που περίσσευε το έκανα ένα μεγάλο κύκλο για να θυμίζει ρόδα. Για να είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό δεν θα ξεβίδωνε ή θα κουνιόταν μιας που στην πράξη έδειξε ότι συμβαίνει, του έριξα κόλλα πολυουρεθάνης εσωτερικά και εξωτερικά για να κάνει ένα σώμα.





Τελικό αποτέλεσμα αν και δεν φαίνεται καλά από την φωτογραφία αυτή ένα trainer σε στυλ warbird. Για να μαθαίνουμε και να πετάμε αλλά και μπαίνουμε στο πνεύμα των warbirds...




Οι μπροστινές ρόδες δέσανε με λάστιχα πάνω στις καβίλιες που επίσης δένουν τα φτερά. Στα ζόρια όπως είπα τα λάστιχα θα τέντωναν και ολο το σύστημα μπροστά θα γυρνούσε ώστε να μην ξυλώθει τίποτα αν έβρισκε σε πέτρες κτλ...

Η μηχανή που μπηκε είναι η OS Max .46 FX επειδή προστατεύεται καλύτερα από την αντίστοιχη .46 SF που επίσης είχα.

Αντώνη ωραία κατασκευή .........
Θα ήθελα να ανταλλάξουμε όμως άποψη πάνω στο αν έπρεπε να παραμείνει το μπροστινό σύστημα
Ένα βασικό προτέρημα που έχει ο μπροστινός τροχός σε μοντέλο για αρχάριους είναι ότι έχεις τιμόνι σε όλη την διαδικασία της απογείωσης Κάτι που νομίζω ότι κάνει την απογείωση ποιο εύκολη ειδικά σε χωμάτινη η χορτάρινη πίστα
Ακόμη και στην προσγείωση προστατεύει το μοντέλο από nose over δηλαδή το να κτυπήσει η προπέλα στο έδαφος μόλις βρουν κόντρα οι μπροστινοί τροχοί φαινόμενο συχνότατο στα warbirds ακόμη και στην άσφαλτο
Το βάρος που προσθέτει στο μοντέλο είναι τόσο μπροστά που βοηθά στο ζύγισμα αντί οποιαδήποτε μικρής επιβάρυνσης στην ουρά
Υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που κάνουν τον μπροστινό τροχό να υπερτερεί όπως η αντίδραση του μοντέλου αν αποφασίσεις να κάνεις abort στην διαδικασία της τροχοδρόμησης και άλλα μικρότερα αλλά για να μη κουράζω θα πρότεινα σε ένα αρχάριο που θα πετά σε χωμάτινο διάδρομο να βάλει καλύτερους και μεγαλύτερους τροχούς και να ενισχύσει το σύστημα που συγκρατεί τα σκέλη Καλύτερα να ισιώνεις που και που τον μπροστινό τροχό από το να σπας προπέλες και να καταπονείς το μοτέρ σε κάθε προσγείωση που δεν θα πάει καλά
Τέλος θα πρέπει να λογαριάσεις και την καταπόνηση που θα παθαίνει το μοντέλο στο πίσω μέρος της ατράκτου απο το σύστημα με την γλίστρα στην ουρά όταν κτυπά πάνω στις πέτρες μέχρι αυτή να σηκωθεί η και μέχρι να σταματήσει το μοντέλο Δεν μιλάμε καν για το ζόρι που θα τραβήξει αν κάνεις 3 point landing
Πάντα η άποψη μου

Οι λόγοι που έγιναν αυτές οι μετατροπές στο σύστημα προσγείωσης είναι γιατί σε μερικές περιπτώσεις αν δεν καθόταν καλά η προσγείωση μοντέλα έβρισκαν πάνω σε βράχο με αποτέλεσμα να έχουν ζημιές στην άτρακτο εκεί που βρίσκονταν οι ρόδες γιατί τους τα ξεχαρβάλωνε και ιδίως η μπροστινή ήταν πάνω στο firewall μπορούσε να κάνει καλή ζημιά.

Σίγουρα είναι πιο εύκολο με το τρίκυκλο γιατί και εγώ αυτό έλεγα να το μοντάραμε εργοστασιακά αλλά τελικά άκουσα τους πιο παλιούς του πεδίου εκεί που έχουν νιώσει τις ιδιομορφίες του στα μοντέλα τους.

Το κέντρο βάρους ευτυχώς βγήκε σχεδόν εντάξει με μόνη μετατροπή να χρειαστεί να πάνε οι μπαταρίες μπροστά.

Στο θέμα τροχών από τις δυο 65mm που είχε εργοστασιακά, μπήκαν δυο 70mm. Μεγαλύτερες δηλαδή αν και θα σήκωνε και λίγο πιο μεγάλες.

Αφού λοιπόν φτιάχτηκε το trainer-ακι έτσι όπως είπα ήταν πλέον έτοιμο για πτήση αρχές Σεπτέμβρη. !@/-=}{{

Παρθενική πτήση στην Αίγινα από ένα από τα παιδιά που πετάνε στην Πέρδικα. Δυστυχώς δεν τραβήξαμε την παρθενική με βίντεο.

Το trainer φεύγει, κάνει κύκλους πάνω από την περιοχή με θέα του την Πέρδικα από την μια και στο βάθος το νησί της Μονής. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της προσγείωσης. Το trainer πλησιάζει, οι τροχοί ακουμπάνε και τότε όλα λειτουργούν όπως προβλέφθηκαν.

Βλέπουμε δηλαδή τους τροχούς (άρα και όλη την βάση που έφτιαξα) να γυρνάνε προς τα πίσω και να στην συνέχεια να διαγράφουν περιστροφή 180 μοιρών από την θέση που ήταν επειδή τέντωσαν τα λάστιχα που την κράταγαν από τις καβίλιες. Ακριβώς όπως το υπολογίζαμε να γίνει σε μια ζόρικη προσγείωση ώστε όλο το σύστημα να γυρίσει και να μην σπάσει τίποτα. Τελικώς το μοντέλο μετά από αυτό σέρνεται κάτω με την άτρακτο για περίπου μισό μέτρο πριν σταματήσει.

Η προσγείωση δεν ήταν ζόρικη καθόλου, δεν μας έγειρε μπροστά, δεν βρήκαμε σε πέτρα, γενικά μια άψογη προσγείωση...

Πως λειτούργησε λοιπόν, το σύστημα "έκτατης ανάγκης" τόσο εύκολα όμως?


Πλησιάζω το μοντέλο και το βλέπω σπασμένο. Όλο το σύστημα των τροχών με το γύρισμα του έχει σπάσει την άτρακτο και έχει καρφωθεί μέσα της.>:(



Για να το καταλάβουν τι έγινε όλοι οι φίλοι παραθέτω την φωτογραφία που είχα βάλει πιο πάνω με λίγη ζωγραφική από μένα.

1. Με μαύρο είναι το σύστημα προσγείωσης με τις ρόδες του οποίου έχω παραθέση φωτογραφία παραπάνω.
2. Με κίντρινο τα λάστιχα που κράτανε το σύστημα από τις καβίλιες δεξιά και αριστερά
3. Με κόκκινο η φορά με την οποία γύρισε το σύστημα κατά την επαφή με το έδαφος.

Στο βέλος δίπλα έκανα το πως ήταν το σύστημα χωμένο μέσα στην άτρακτο μετά το σπάσιμο.


Ακολούθως θα δείξω το λόγο που έγινε αυτό καθώς και τι ζημιά που υπέστη το μοντέλο.

Ο λόγος που έγινε η ζημιά είναι απλός. Πολύ απλά η άτρακτος στο σημείο που είχα τοποθετήσει την βάση δεν είχε καθολου ψωμί για να αντέξει σε πιέσεις. Στην φωτογραφία είναι το πως ήταν το εσωτερικό μόλις βγήκε από το κουτί.



Το πίσω άκρο του κόντρα πλακέ της βάσης έβρισκε ακριβώς πάνω στο μέσο του Χ των κόντρα πλακέ της ατράκτου που φαίνεται στην φωτογραφία.

Οπότε με το touch down η βάση δεν βρήκε στήριξη ούτε στο κάτω μέρος και το έσπασε και στην συνέχεια επειδή ήταν πάλι "κενό" και στο πλάι, και εκεί επίσης δεν βρήκε αντίσταση παρά μονάχα τα ίδια λεπτά κόντρα πλακέ (2άρια-2,5άρια πρέπει να ήταν το πολυ) και τα έσπασε με αποτέλεσμα να γυρίσει όλη η βάση και να μπει η μια της πλευρά μέσα στην άτρακτο όπως έδειξα στο από πάνω ποστ.

Φυσικά το λάθος δικό μου λοιπόν που δεν πρόβλεψα ότι δεν θα άντεχε το μοντέλο εκεί. Αλλά στην τελική όλες οι `M` τέτοιου είδους είναι για να μαθαίνουμε.

Ήταν η ώρα λοιπόν το μοντέλο να πάει υπόστεγο για αξιολόγηση ζημιών.

Πάντα όταν κατασκευάζουμε, μετατρέπουμε ή επισκευάζουμε τέτοια σημεία όπως η βάση για τα σκέλη ή το δέσιμο των φτερών ή το firewall του κινητήρα, πρέπει να υπολογίσουμε εμπειρικά τις δυνάμεις που θα ασκηθούν σε κάθε υλικό, τις διευθύνσεις τους, τις ταλαντώσεις, την ενδεχόμενη "κούραση" των υλικών μετά από καιρό κλπ.
Η ξύλινη βάση για τα σκέλη, στην πλειοψηφία ίσως των έτοιμων μοντέλων, είναι το αδύνατο σημείο ειδικά αν πετάμε σε χωμάτινο διάδρομο.
Βλέπω έτοιμα μοντέλα που από την αρχή φαίνεται το πράγμα και τελικά όχι μόνο δεν αντέχουν την προσγείωση, αλλά ούτε την απογείωση.

Το μυστικό κατά τη γνώμη μου είναι, με ελαφριά και αδύνατα υλικά να "πλέκεις" γερές κατασκευές ώστε να πετύχεις ένα δυνατό και ελαφρύ αποτέλεσμα.

Εκείνο το σημείο ήταν πολύ αδύνατο για την δύναμη που του ασκήθηκε και ανεπαρκή τα υλικά του εκεί.

Αν το set up ήταν το εργοστασιακό οπως πιο πάνω είπε ο Αντώνης, δηλαδή να γινόταν τρίκυκλο (1-2) σε εκείνο το σημείο δεν θα είχε προβλημα σε κανονικούς διαδρόμους. Αφενός έκανα μετατροπή σε στυλ warbird χωρίς να είναι κολλημένο το σύστημα προσγείωσης για να γυρνάει ώστε να αντέξει καλύτερα μακροπρόθεσμα στον διάδρομο που θα πέταγε από πιθανά ξυλώματα αφετέρου όμως την πατήσα από δική μου μη πρόβλεψη με το καλημέρα στην πρώτη προσγείωση.

Πηγαίνοντας λοιπόν σπίτι το ίδιο απόγευμα προς βράδυ, αφαίρεσα την πτέρυγα και στην συνέχεια τα λάστιχα που κράταγαν την βάση που είχα κάνει. Σιγά σιγά τράβηξα και την βάση από την άτρακτο μέσα που είχε καρφωθεί και είδα την ζημιά που είχε γίνει.







Επόμενη κίνηση... έφερα όλα τα εργαλεία για να ξεκινήσω επισκευή. H()

Προσεκτικά λοιπόν το ίδιο βράδυ πριν βγω βόλτα, σήκωσα το monokote και αφαίρεσα τα κομμάτια ξύλου που ήταν σπασμένα και κατέστρωσα το σχέδιο επισκευής στο μυαλό μου για το επόμενο πρωί.

Το επόμενο πρωι ξύπνησα και ξεκίνησα. Αρχικά έκοψα τα σημεία που θα με δυσκόλευαν και τα έτριψα με γυαλόχαρτο για να γίνουν λείες και ίσιες οι επιφάνειες. Πέρα ότι καθάρισαν, είδα ακριβώς τι μου έλειπε πάνω στην άτρακτο.



Αποφάσισα λοιπόν να κόψω κομμάτια κόντρα πλακέ τα οποία θα ήταν και πιο παχιά από όλα τα υπόλοιπα του μοντέλου αλλά δεν θα είχαν και τα κενά που είχε το υπόλοιπο μοντέλο στην άτρακτο. Έτσι θα γινόταν τούμπανο να αντέχει κάθε δύναμη εκείνο το σημείο σε κάθε προσγείωση.

Τα κομμάτια αποφάσισα να τα κάνω χωνευτά ώστε να κάτσουν ακριβώς στα σημεία που ήθελα. Για να γίνει αυτό μέτρησα αποστάσεις στις 2 πλευρές αλλά και στο κάτω μέρος της ατράκτου.

Χρησιμοποίησα το μόνο κόντρα πλακέ (4 mm) που είχα διαθέσιμο και το οποίο ήταν το ίδιο που είχα χρησιμοποιήσει και για το σύστημα προσγείωσης που έφτιαξα.

Τα 2 πλαϊνά κομμάτια έπρεπε να έχουν μια καμπύλωση από την μια πλευρά επειδή δεν θα έμπαιναν αλλιώς, οπότε αφού έκοψα το πρώτο και με την βοήθεια του dremel εκανα και την καμπύλη...




στην συνέχεια το δοκίμασα πριν κολλήσω πάνω στο μοντέλο. Δεν με έννοιαζε αν είχε μικρά κενά γιατί θα τα γέμιζε η κόλλα πολυουρεθάνης που θα έβαζα.




Αφού είδα ότι το κομμάτι αυτό είναι εντάξει, έκανα καρμπόν ακόμα ένα και για την άλλη πλευρά.

Και τα 2 κομμάτια καταλάμβαναν μεγαλύτερη επιφάνεια σε ύψος σε κάθε πλευρά απ' ότι τα μητρικά (φαίνεται και το κομμένο μητρικό σημείο). Έτσι θα είχα καλύτερη στήριξη και αντοχή στην άτρακτο.

Στην συνέχεια τα τοποθέτησα ξανά χωρίς να κολλήσω και πήρα τα μέτρα για το κάτω μέρος της ατράκτου ακόμα μια φορά για να σιγουρευτώ τώρα που είχα και τα πλαινά.

Μετά από λίγο είχα και τα 3 κομμάτια που θα έπρεπε να κολλήσω.

Και ξεκίνησα το κόλλημα με κόλλα πολυουρεθάνης για να γεμίσει και τα μικρά κενά που ισως είχα. Χρησιμοποίησα παραδοσιακά μανταλάκια μιας που όταν είσαι σε διακοπές δεν έχεις όλα τα απαραίτητα αερομοντελοεργαλεία και μοντελομανταλάκια. *SAR*

Πρώτα το ένα πλαϊνό.



Μετά το δεύτερο πλαϊνό.

Αφού άφησα τα πλαϊνά να κολλήσουν καμιά ώρα, στην συνέχεια τοποθέτησα και το κάτω κομμάτι της ατράκτου χρησιμοποιώντας κόλλα πολυουρεθάνης και το γέμισα χαρτοταινίες να κρατήσει τα φουσκώματα και μετά πάλι περίμενα καμία ώρα.









Μιας που το πάχος του κόντρα πλακέ που χρησιμοποίησα εγώ ήταν μεγαλύτερο από αυτό του κόντρα πλακέ που φτιάξαν το μοντέλο είχα υπολογίσει ωστε το περίσσευμα πάχους στα πλαϊνά και το κάτω μέρος να μπαίνει προς τα μέσα στο μοντέλο ώστε εξωτερικά οι επιφάνειες να κρατηθούν λείες ώστε όταν μπει το μονοκοτ να μην έχει επιφάνειες να εξέχουν και σιγά σιγά να το σκίζουν.